Het begin

Welkom bij RadioBunzing, The Voice of Doodstil in Groningen. Dit weblog wordt mede mogelijk gemaakt door de samenwerkende stichtingen Onverklaarbaar Gedrag, Argeloze Passanten, Onbegonnen Werk. Er is een eenmalige subsidie verleend door de stichting Sfeervolle Plaatsnamen in Nederland. De vormgeving is van een webdesigner uit De Pijp, in Groningen. Mijn excuses daarvoor. Alle randstedelijke ontwerpers hadden wel wat anders aan hun hoofd. Let u vooral op de inhoud.

Meteen al een Rectificatie

Niet alle sponsors van weblog RadioBunzing, The Voice of Doodstil in Groningen, zijn blij met de allereerste publicatie gisteren. De speech van Meryl Streep over de aanstaande president Donald Trump kreeg – terecht – meer aandacht, dus is het niet iedereen meteen opgevallen. Op het lijstje 'mede mogelijk gemaakt door' ontbraken door een technische fout de beide belangenverenigingen BOOS! en VERDRIETIG! En ook de stichting Watdefak! werd niet genoemd. De drie stichtingsbesturen tonen daar weinig begrip voor. In een teleurgestelde, nee woedende mail lieten ze weten met onmiddellijke ingang hun subsidie aan RadioBunzing te zullen stopzetten. Het goede nieuws is dat dit weblog nu geheel doelstellingloos is. En vanaf nu alleen nog maar vrolijke en blije onderwerpen hoeft te behandelen.

WatdeFAQ - Heel weinig gestelde vragen. Aflevering 1.

Allerlei dingen over taal die bijna niemand zich afvraagt. De mild-educatieve vragenrubriek, met antwoorden van Tekstbureau ZEEF. Aflevering 1 - Klopt dit een beetje?

Teksten geschreven voor een respectabele uitgeverij. Leuk om te doen - en wat nog mooier is: de mevrouw met het laatste rode potlood voor de drukproef vindt het heerlijk om te lezen. Maar. Toch. "Er staat ergens: zus en zo, dan klopt het beter. Kan niet. Iets klopt, of het klopt niet. Dus dat moeten we nog even veranderen." Bij Tekstbureau ZEEF vonden we dat het dus wel kon. Nou ja ik, want ZZP. Is het niet zo, dat als mensen vinden dat hun taal niet precies kan uitdrukken wat ze willen, ze er zelf wel een punt aan draaien? Of naadloos overschakelen op een vreemde taal, die er een nét iets treffender woord voor heeft? Awkward. OMG voor Oh my God. Zit me niet te fokken. Überhaupt. Sowieso. Heel gewoon allemaal. En heeft kloppen voor jou niet alle gradaties die je uit zou willen drukken, dan knutselen we er wel een reeks mogelijkheden bij: klopt als een bus, klopt als een zwerende vinger, klopt voor geen meter, klopt van geen kanten, klopt totaal niet. Dus vraag je nooit af: mag ik dit wel zo zeggen? Mag altijd. Het gaat om de betekenis en de zeggingskracht, je boodschap moet overkomen. Als we het niet snappen, zeggen we het wel. Alleen liegen, dat mag niet. Wat vind jij, klopt dit een beetje?

Natuurwandelingen ja of nee?

Ik ben geen avonturier, dat is nu wel duidelijk. Toch ben ik betalend lid van Natuurmonumenten - en heus wel dol op natuurwandelingen. Maar dan liefst op een overduidelijk te vinden, rechtdoorzee en voor maar één uitleg vatbaar schelpenpad, fris krakend onder je zolen - aan vieze schoenen of de weg kwijt heb ik dus een broertje dood. Links en rechts van het pad keurig de natuur in al haar glorie: vriendelijk, verwelkomend, afwachtend en onderdanig, op kijkafstand. Zich duidelijk bewust van het feit dat mensen belangrijker en zijn dan dieren of planten. Meer weten ook. Jammer, maar dat is nu eenmaal zo. Onderweg graag minimaal iedere twee uur 'n fatsoendelijk terrasje met koud bier van de tap. Niet uit een flesje. Bitterballen uiteraard. In de maanden oktober tot april een open haard. Waarom zou je anders de moeite nemen om te gaan wandelen? Dan mijn vriendin. Die ziet een ondoordringbaar struikgewas vol doornen - hier en daar een stukje verweerd wc-papier - en ze roept enthousiast: "Kijk, daar moeten we onderdoor! Zeker weten dat we dan een geinig binnendoorpaadje vinden! Veel leuker toch?" Dikke kans dat je even later tot je liezen in de modder staat, op een akker waar net mest uitgereden is. Kleerscheuren, pijn, natheid en kou liggen op de loer. Thuis heeft ze een NS-wandeling van 12 km uitgeprint, dus niet die van 8 km - maar al na 2 km lopen bedenkt ze: "We kunnen hem vast zelf inkorten, door bij die en die bocht af te snijden naar die lus daarboven. Er is vast een geinig binnendoorpaadje dat niemand weet - of beter nog: dat nog niet bestaat!" Nog een tip voor mooiweerwandelaars zoals ik: loop nooit een 'leuke route in de omgeving', getypt door de mevrouw van het vakantiehuisje zelf! Ze is geen tekstschrijver van beroep, daar kunnen we nog wel mee leven. Het probleem: de komende uren hangt je leven af van vage aanwijzingen als: "Sla op de tweesprong die wel wat weg heeft van een driesprong bij de grappig gevormde amandelboom rechtsaf, liever gezegd: hou rechts aan." Even verder de seizoensgebonden instructie: "Scherp linksaf bij het net gemaaide gras."

Haring, toch gewoon dode vis

Haringen, vooral de Hollandse Nieuwe, zijn hele gewone, onbezorgde, hardwerkende vissen, die zich niks aantrekken van magere tijden. Ze hebben wel een staartje, maar geen kop. Daarom hebben ze ook zo weinig zorgen. Een keer per jaar komen ze op het Journaal. Het Journaal-item over de eerste haringen in gevangenschap, die nog opgegeten moeten worden, is al veertig jaar precies hetzelfde. De NOS krijgt namelijk altijd een telefoontje van de voorzitter van de vakbond van haringhandelaren (een machtige lobby en bovendien dwingender en harder dan de beruchte, Amerikaanse tonijnmaffia) met de mededeling dat het eerste vaatje nieuwe haring is verkocht voor veel geld, dat natuurlijk naar een goed doel gaat. Het dreigtelefoontje van de vakbond met de onschuldige naam COW (Commerciële Ontharing Wereldzeeën) eindigt altijd met: "O ja, zeg er even op het nieuws bij dat de haring lekkerder is dan ooit, heel groot voor een haring en lekker vet." De echte liefhebber weet ook wel dat een haring al eeuwen hetzelfde smaakt, namelijk een beetje naar zeewater en heel erg naar dooie vis. Wat bijna niemand weet: de allereerste haring, in de tijd van het paradijs en Adam en Eva, was een bespottelijk klein visje, ongeveer de helft van een sardientje. En veel minder lekker. Toen God de aarde en dus ook de zee had gemaakt in zes dagen, zou Hij op de zevende dag best een harinkje lusten. Maar Hij was helemaal geen grote eter. Pas in de Middeleeuwen kreeg je de eerste exemplaren van het formaat kleine haring. En zoals de 21ste eeuw de Eeuw van de Chinezen gaat worden, zo zal de 22ste eeuw de Eeuw van de Haring worden. Er zwemt dan een machtig superras rond, moddervet en levensgevaarlijk. Als je als visser uit Volendam vertrekt, hoef je geen netten meer uit te gooien of met radar te speuren naar een schooltje slome haringen. Nee, je besluipt gewoon zo'n mega-haring, schiet er een harpoen in en sleept hem mee naar huis. Opeten op de oudhollandsche manier met de staart tussen twee vingers boven de verlekkerd opengesperde mond is er dan natuurlijk niet meer bij!

Bardienst, vrijwillig maar niet makkelijk

Zomaar een verhaaltje om al die enthousiaste, onbetaalde vrijwilligers op sportvelden en in clubkantines mijn allergrootste respect te betuigen.

Zondagmiddag, Eerste Pinksterdag Het is extreem mooi tennisweer. Zo'n 23 graden, onbewolkt, kraakhelder, niet meer dan een heel licht briesje. Dat belooft wat, voor m'n jaarlijkse verplicht-vrijwillige bardienst aan de bar van de sympathiekste tennisvereniging van Groningen. Genoemd naar het Van Starkenborghkanaal, dat je toevallig ook over moet steken om er te komen, als je toevallig aan deze kant van het water woont.

Het gaat vreselijk druk worden vandaag, aan m'n bar, ik voel het. Gezien het perfecte zomerse klimaat om eens een flink balletje te slaan én de wetenschap dat er vooral op zondagen altijd veel geduld moet worden opgebracht bij het wachten op een tennisbaan die vrij is. Ik verwacht hordes ongeduldige, uitgehongerde en oververhitte clubgenoten. Wat zeg ik: álle 600 actieve én slapende clubleden tegelijk, want zulk fantastisch weer wordt het natuurlijk nooit meer, binnenkort. Ik droom 's nachts al van dorstige dertigers met een grote mond, helemaal geslaagd in het leven dus iedere tegenspraak is zinloos, van twaalfjarige rijkeluiszoontjes die je publiekelijk terechtwijzen omdat je het verkeerde ijsje uit de vriezer hebt getrokken (hun vader is vaak advocaat). Plus de nachtmerrie van elke beginnende barman en barvrouw: het vaste groepje veeleisende 70-plussers dat onder het barpersoneel bekend staat als 'the grumpy old men'. Zij vormen met hun motto 'elke seconde telt en alleen de hoogste kwaliteit is goed genoeg' in feite de directe aanleiding van het besluit van het bestuur om de bardienst dan maar verplicht te stellen.

Was het erg druk? Nee. In mijn bardienst van half 1 tot half 7 tellen we 0 mensen. Nul. Zijn ze misschien buiten aan het tennissen, de hoofdreden waarom je op een tennisclub gaat? Niemand, niks. Het tennispark met zeven glorieuze prachtbanen is stil, geluidloos en verlaten als een nachtelijk kerkhof.

De glamour van paardenpoep

Ja, lach maar. Nadat ik iedereen in Groningen wijs heb gemaakt dat ik op een onbezorgde vakantie in Spanje ben, waarbij ik veel aan het zwembad lig met een vrolijke cocktail in mijn hand, sta ik in de harde werkelijkheid iedere morgen om half 8 tot aan mijn knieën in de paardenmest. Liever gezegd: horseshit. Ook wel 'road apples'. We passen op de boerderij bij Málaga van twee kleurrijke Engelse dierenliefhebbers. Twee paarden hebben we. Dat klonk leuk, naar ponymeisjes en zo. Iedere avond een suikerklontje en een schouderklopje en klaar! Maar dit hebben wij dan weer: het zijn twee Andalusische doorkakkers. Een witte en een bruine. Geef ze een handje hooi en een bekertje droogvoer en ze schijten drie, vier volle kruiwagens aan dampende keutels. Het is een medisch wonder. Wandelende poepfabrieken. De mestbult groeit en groeit. De speelweide moet drolvrij blijven graag, dat waren de instructies. Dan de honden. Ook twee, Stan en Ollie. Van een mediterraan hondenras dat je vooral veel ziet in gevaarlijke sloppenwijken: vrij vertaald 'gevlekte rattenvangertjes'. Zo zien ze er ook uit. Een spitse, schrandere en lenige variant op de pitbull. Stan is de felste, die heeft bij het vaste stoeimoment na het avondeten al een scherpe hap uit mijn onderarm genomen. En die heb ik straks in maart toch echt weer nodig op kantoor. Stoere, onverwoestbare oerbeestjes zou je zeggen, maar 's nachts moeten ze een gebreid wolletje aan in het verwarmde hondenhok, overdag een gewatteerd nylon winterjasje. Zeker als de temperatuur onder de 15 graden komt. Brrr!

Nachtmerrie met Kreidler bromfiets

Wie in Zuid-Spanje een hotel bouwt, heeft eigenlijk maar één zorg: de hitte buiten de deur houden. Daar win je aanbestedingen mee. De architect van ons pension was er een kei in! Geweldig idee van maart tot november, maar wij moesten op 6 januari in slaap zien te komen, bovenop een winderige berg. De pensioneigenaar stelt ons gerust: de airco gaat ons vast lekker warm houden vannacht. Boven ontdekken we dat die airco maar twee standen heeft: fris en heel fris. Terwijl eskimo's zich insmeren met levertraan en dan heerlijk liggen te zweten onder vijf lagen zacht zeehondenbont en konijnenvellen, moeten wij het doen met een toplakentje van sigarettenpapier. Hetzelfde spul als beneden in het restaurant op de tafels ligt. Het ritselt en kraakt navenant, wat de gevoelstemperatuur ook al niet ten goede komt. Midden in de nacht om half 4 gebeurt er iets vreemds: iemand start een Kreidler brommer, type Florett, pal naast ons bed. Daarna begint er een ezel te balken. Net als ik wil beginnen aan een wederzijds handgemeen met de Spaanse bromfietsnozem, blijken de geluiden van de elektrische verwarming te komen. Die heeft een zelfstandig werkschema: na vier uur geduldig opwarmen spuugt hij in één keer al zijn warmte over ons uit. Boven de rechterhelft van ons bed hangt nu een droge, zuurstofarme lucht, boven de linkerhelft een kille, vochtige zeebries. Wisselen van slaapplek helpt ook al niks; de klimaatzones verhuizen gewoon met je mee. Zoals dat gaat bij op elkaar botsende weersystemen, ontstaan er wervelwinden en kleine onweersbuitjes. Op mijn nieuwe laptop ligt een beginnend laagje sneeuw. De volgende dag zouden we - heel ergens anders - de aardigste, liefste en meest attente herbergier van Europa ontmoeten, op een tot nu toe geheime plek. Namelijk Peñarrubia, in Castilla-La Mancha. Met het fantastische restaurant van Carmen en Hannah, waar je als boer met honger ook in een vieze overall mag eten, zo van de tractor. Dit begon nu toch duidelijk een succesvolle Road Trip te worden.